Uit mijn koffer pak ik mijn keurig gestreken klassieke witte voetbalshirt van Pro Vercelli. Het is weliswaar een replica, maar dat doet niets af aan de schoonheid. De kraag met veters lijkt zeer authentiek en het grote zwart-witte logo met rood kruis op de linkerborst straalt een en al nostalgie uit. Als ik het shirt heb aangetrokken, ga ik op het balkon van mijn hotelkamer in de zon staan. Op een balkon van het flatgebouw aan de overkant verschijnt een vader met zijn zoontje. De vader steekt een rotje af en werpt het naar beneden. Kaboem! De knal klinkt hard. Het jongetje schrikt even, maar kraait een moment later van plezier. Zijn vader heeft nog een rotje en steekt het af. Kaboem!, klinkt het weer. Dan ziet de vader mij in het shirt van Pro Vercelli staan. Even maken we oogcontact en vervolgens steekt hij zijn vuisten gebald in de lucht. Ik doe hetzelfde. Het is de dag van de derby tegen Valenzana en de verwachtingen zijn hooggespannen.
Het aantal Valenzana-supporters dat is komen opdagen voor de derby is laag. Twee mannen staan op de stenen trappen van het uitvak rechts van ons. Wij zitten heerlijk op de hoofdtribune. Als je het gras zou kunnen ruiken zou het helemaal perfect zijn, maar helaas ligt er maar weinig gras op het veld. De wedstrijdspanning begint ons in de greep te krijgen, net zoals bij de zenuwachtig keuvelende oude mannetjes die achter ons zitten. En bij de voorzitter die vlak voor de aftrap even verderop de tribune opstijgt en duidelijk een bezorgde grimas op het gezicht heeft. Een overwinning zou welkom zijn. Al was het alleen maar om de romantiek van het klassieke Italiaanse voetbal hier in volle glorie te mogen beleven.
Aftrap Pro Vercelli - Valenzana |
Voor onze ogen wordt al snel een ouderwetse pot hots-knots-middenveldvoetbal gespeeld. Het slechte veld deert de ontketende middenvelder Rosario La Marca echter niet. Hij is zichtbaar in zijn element op het knollenveld en schoffelt als een bezetene in de rondte. Je zou willen zeggen in de traditie van de vroegere wondermiddenvelders, maar een op hol geslagen Witte Leeuw lijkt een passender omschrijving voor de man met de lange blonde manen. Middenvelder Marco Didu onttrekt zich dan opeens een moment aan de middenveldmalaise en speelt met een mooie pass spits Emanuele Chiaretti vrij die de bal op zijn beurt opzichtig verprutst. Het spel speelt zich ondertussen vrijwel volledig af op de helft van Valenzana. Opnieuw een goede voorzet van links wordt kansloos gemist door Roberto Barbieri en de bal gaat enorm hoog over.
Geroezemoes overheerst op de tribune als Valenzana vervolgens het initiatief overneemt. Kort daarvoor is de doelman van de bezoekers geblesseerd uitgevallen, maar dat deert de tegenstander niet. Valenzana komt een aantal keer gevaarlijk uit de hoek nadat Pro Vercelli kansen heeft gemist, en bij de laatste uitbraak schiet de nummer negen de bal rakelings voorlangs. Het publiek om ons heen wordt stiller, maar dat lijkt nergens voor nodig aangezien het daaropvolgende aanvalsspel van Valenzana in dienst staat van fopduiken die niet worden beloond door de scheidsrechter.
Eerste helft Pro Vercelli - Valenzana |
Wanneer de scheidsrechter fluit voor de start van de tweede helft begint de zon spontaan en veelbelovend te schijnen. Pro Vercelli valt gelijk aan, maar de aanvallen stranden hopeloos. Het valt op dat er niet of nauwelijks wordt gezongen en gescandeerd door het publiek. Hoopvol houden we het maar op gepaste bescheidenheid, hoewel het team best een steuntje in de rug kan gebruiken. Verontwaardigd schreeuwen kan het publiek echter als geen ander. Bij overtredingen op Barbieri vallen alle mogelijke Italiaanse scheldwoorden als een stortbui naar beneden. En dan opeens klinkt uit de hoek van het stadion een voorzichtig “Forza Pro!” Blijkbaar heeft een aantal fans door dat de ploeg het niet alleen afkan. Helaas werkt het averechts, want Didu beantwoordt de aanmoedigingen met een absolute knudde bal, die hoog buiten de lijnen het stadion uitvliegt. De hele hoofdtribune springt verontwaardigd overeind en wenst nu Didu het ergste toe. Flessen water worden op het veld gegooid. Didu wordt gewisseld en druipt af. Het publiek heeft door dat het invloed heeft. “Forza Pro! Forza Pro! Forza Pro!”, klinkt het door het stadion.
Tweede helft Pro Vercelli - Valenzana |
De scheidsrechter uit Rovigno fluit absoluut niet in het voordeel van Pro Vercelli en deelt wel erg gemakkelijk gele kaarten uit aan de spelers van de thuisclub. Je ziet de mensen op de tribune zich afvragen hoe de partijdigheid verklaard kan worden. Is de scheidsrechter omgekocht? Hoe ver reikt de rijkdom en invloed van de steenrijke voorzitter van Valenzana? Wat zet onze voorzitter daar tegenover? Dan daalt de voorzitter van Pro Vercelli opeens van de tribune af. Hij gaat achter de dug-out staan en staart strak als een krijgsheer over het strijdveld. Hij lijkt een moment oogcontact te maken met de scheidsrechter. Hoe ver reikt zijn invloed? Kan hij het verschil maken?
Het lijkt er even op, want opeens wordt er een rode kaart getrokken voor een speler van Valenzana. Zomaar uit het niets. Soeverein keert onze voorzitter terug naar zijn plek op de tribune. De vrije trap die Pro Vercelli krijgt, verdwijnt naast het doel. Pro Vercelli wisselt. Domenico Bettini, één van de huurlingen van Torino, komt in het veld en gaat er meteen vol in. Even davert het “Forza Pro!” weer over het veld, maar de aanvallen blijven stranden zonder enig gevolg van betekenis.
Via Masaua na aflloop van de wedstrijd |
De mythe is voorbij en het is duidelijk geworden hoe zeer de club gebukt gaat onder het verleden. De spelers van nu dragen de antieke scudetti als een loden last op hun schouders. Wondermiddenvelders van weleer kijken op het huidige elftal neer als sterren aan een onbereikbare voetbalhemel. Geen enkele speler in de huidige selectie mag de schoenveters van Silvio Piola strikken. Zelfs de kleinste dorpsclubs komen tegenwoordig brutaal naar Vercelli om punten te halen. Niets is immers mooier dan een Witte Leeuw in het nauw te zien lijden. Over de tribune dwarrelt een achtergelaten clubkrantje. Het valt voor mijn voeten en ik lees in vetgedrukte letters op de voorpagina: ‘Stop het syndroom van Silvio Piola!’ De kop treft doel, want nostalgie naar het verleden en verbeelding in het heden zijn hier aan alle kanten ingehaald door de meedogenloze realiteit. In Valenzana viert men ondertussen feest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten