Op dit blog is tot nu toe nog relatief weinig geschreven over het Pro Vercelli uit de tweede helft van de vorige eeuw. Het waren in vergelijking tot de gloriedagen van weleer dan ook donkere jaren na de Tweede Wereldoorlog. Decennialang dwaalde Pro rond in de laagste divisies van het Italiaanse voetbal, de ooit zo gevreesde
Leeuwen kwamen zelfs op amateurniveau uit.
Witte Leeuwen in het struikgewas. Van eind jaren zestig tot begin jaren tachtig maakte Pro echter wel de hoogtijdagen van de Serie C mee. Het waren de jaren van de sprankelende regionale derby’s. Wedstrijden die duizenden toeschouwers trokken: op 6 juni 1971 zaten maar liefst dertigduizend toeschouwers op de tribunes tijdens de legendarische en adembenemende play-offwedstrijd tegen rivaal Biellese in het Stadio Communale van Turijn. Een ambiance die het huidige bestuur graag terug zou zien in het gerenoveerde Stadio Silvio Piola; bescheiden als hij is, droomt voorzitter Massimo Secondo voorlopig van een gemiddeld aantal toeschouwers van drieduizend. Wees eerlijk, dat moet toch mogelijk zijn, zeker zodra de tourniquets werken? En al helemaal als je terugblikt op de jaren zestig en zeventig...
In 2011 publiceerde
La Sesia twee mooie interviews met spelers die in de tweede helft van de vorige eeuw het magische witte shirt droegen: Silvio Lamberti en Mauro Sattin. Silvio Lamberti was reservekeeper van Pro van 1966 tot 1972. Hij verdedigde het doel van
De Witte Leeuwen negentien keer in die periode. Zijn debuut herinnerde hij zich nog goed: “Het was 28 mei 1967. Ik was nog geen zeventien jaar oud. De wedstrijd werd in Alassio gespeeld op de laatste dag van de Serie D en we waren al veilig. Trainer Sergio Bellomo besloot daarom mij het veld in te sturen in plaats van vaste doelman Francioli. We verloren met 2-0, maar om eerlijk te zijn was het een onvergetelijke dag.” Hij maakte vervolgens een grote stap en ging naar Atalanta. “Dat was een mooie ervaring, maar het duurde maar een jaar. Hoewel ik wel tevreden was met mijn debuut in de Coppa delle Alpi.” Lamberti keerde vervolgens terug in Vercelli. “De meeste zoete herinnering gaat uiteraard terug naar de Serie D in het seizoen 1970/1971 toen het legendarische team van trainer Raffaele Cuscela promoveerde naar de Serie C dankzij de muntworp. Ik was reserve achter Branduardi, maar speelde de eerste wedstrijd in Novara en werd na de reguliere speeltijd, die in 2-2 eindigde, door Cuscela vervangen. In de verlenging, die in 4-4 eindigde, nam Branduardi het over. In de play-off in Turijn was ik wisselspeler. Toen Bruno Rossi in de lucht sprong nadat de munt was gevallen, barstte de gekte los. Biellese was een technischer team, maar wij beschikten over het venijn. De toenmalige coach Cuscela zorgde voor een buitengewone vastberadenheid.”
De play-off tegen Biellese in het Stadio Communale in Turijn was een waar spektakel dat na verlenging eindigde in 2-2. Voor maar liefst 30.000 toeschouwers werd de thriller tegen de grote rivaal beslist door een muntworp. Op de middenstop stonden de aanvoerders Milanesi van Biellese en Bruno Rossi van Pro. De beide captains schudden elkaar de hand en keken even later samen ademloos omhoog toen scheidsrechter Lanzetti het muntstuk met een ferme worp in de lucht wierp. Aandachtig keken ze naar beneden toen de munt op de grond viel. Bruno Rossi sprong met zijn armen in de lucht recht omhoog en schreeuwde het uit. Een waar volksfeest barstte los. Pro Vercelli keerde terug in de Serie C! De muntworp bezorgde aanvoerder Rossi een iconische plek in de clubgeschiedenis. Op een kort tussentijds uitstapje naar Novara na, speelde de rechtsbuiten acht seizoenen op rij voor Pro Vercelli. Hij speelde 254 competitiewedstrijden en maakte veertig goals. De foto van de opspringende Rossi vormt een mijlpaal in de moderne clubgeschiedenis van Pro. “Was het kop of munt?”, vroeg ik mij af toen ik de foto voor het eerst zag. Het antwoord op die vraag is een anekdote op zich en staat prachtig beschreven in het tweede volume van Il Grande Libro della Pro Vercelli (waar diezelfde foto uiteraard op de cover van staat):
In aanloop naar de eerste wedstrijd op dinsdag – die in Novara wordt gespeeld – vertrekt Pro voor de voorbereiding naar Saint-Vincent. Wijlen Don Giuseppe Maffè (D.O.C. supporter en kapelaan van De Withemden) spreekt Bruno Rossi en doet een voorspelling: “En wat als het een muntworp wordt? Met mijn kinderen heb ik geoefend door een oneindig aantal keer een munt van honderd lire in de lucht te werpen. De meeste keren, zo’n 70%, was het kop. Dus Bruno, onthoud goed, als je ooit voor deze opgave komt te staan: kop, kies kop…” Op dat moment hechtte Bruno weinig waarde aan die woorden, althans dat zegt hij als hij deze anekdote aan de jongelingen van Pro vertelt: “Maar om 19.27 uur in het midden van het Stadio Communale van Torino. Precies op dat moment herinnerde ik mij de woorden van Don Maffè en deed ik er mijn voordeel mee toen aanvoerder Milanese zei dat ik als eerste mocht kiezen. Ik kende geen enkele twijfel… Maar toen. Er was een onverwachte wending: even daarvoor wees de grensrechter de scheidsrechter erop dat er eerst geloot moest worden om te beslissen wie de eerste keus zou krijgen. Milanese zei sereen: ‘Het is nu een kwestie van geluk, kies jij maar.’ En alsof het niet genoeg was kwam de scheidsrechter met een antieke munt van vijftig frank op de proppen… waardoor onze statistieken met de honderd lire munt door het afvoerputje konden. Gelukkig koos ik toch kop!”
In het seizoen 1974-1975 speelde Bruno Rossi zijn laatste wedstrijden voor Pro in de Serie C en maakte Mauro Sattin zijn debuut in één van de beruchte Serie C-derby’s uit in Casale Monferrato. Dat was op 13 april 1975, uw blogger was nog net geen twee maanden oud. Sattin was op dat moment een jongen van negentien jaar, een centrale middenvelder uit de jeugdopleiding van Pro. Hij wist toen nog niet dat hij in totaal 109 keer het witte shirt zou dragen en tien keer zou scoren in dienst van Pro. Het was de 29e speelronde in groep A van de Serie C en zes minuten voor tijd stond het 0-0. Pro stond onder leiding van trainer Bruno Fornasaro (koud twee weken op de bank nadat sportief directeur Carlo Facchini trainer Luciano Sassi ontslagen had), die de jongeling bij zich riep voor een invalbeurt. Hij mocht de laatste minuten invallen voor regisseur Angelo Perino. Het bleef 0-0, maar Sattin kon zich de gebeurtenis 36 jaar later nog levendig voor de geest halen. “Het was zeer emotioneel, mijn benen trilden van de zenuwen. Het stadion was helemaal vol. Er waren tussen de die- en vierduizend mensen. Het waren de heroïsche tijden van de Serie C. Toen trainer Fornasaro en sportief directeur Facchini mij riepen, kreeg ik een stevige adrenalinerush. Ik speelde zes minuten en herinner mij dat de ervaren spelers (Carranza, Jussich, Rossi) me hielpen. Verder speelden keeper Garella en Gilardino, Fait en Polvar. Stuk voor stuk kwaliteitsspelers. Het gaf me veel voldoening. Pro is nu eenmaal altijd bijzonder fascinerend voor een Vercellese zoals ik ben. Na het debuut in Casale Monferrato werd ik door de club naar het vierde niveau gestuurd om meer weerstand te kweken. Ik speelde een seizoen voor Novese en daarna één in Portogruaro tijdens mijn diensttijd. In de zomer van 1978 keerde ik terug bij Pro Vercelli. Het was het jaar dat de Serie C2 werd opgericht. We begonnen met Carlo Sodo op de bank, die al snel werd vervangen door Antonio Montico. Later werd het team toevertrouwd aan Gigi Limberti. Een teleurstellend seizoen eindigde met degradatie naar de Serie D, nadat een play-out in Pavia tegen Legnano verloren ging. Voorzitter Ettore Baratto had al eerder aangegeven de club te willen verlaten. Kortom, de club bevond zich in een crisis. Spelend op het middenveld scoorde ik mijn eerste doelpunt namens Pro in Omegna, maar die was weinig waard, we verloren met 2-1. Het seizoen 1979/80 was het bijzondere jaar van de Commissarissen Vanzini-Rossi. Het was een Serie D waarin we veel moesten afzien. We waren met allemaal jongelui zoals Valera, Giuliano, Franzi, Dainese, Vercellotti en Milani. We kregen een helpende hand van Paolo Sollier die terugkeerde uit Rimini. We begonnen met coach Gigi Limberti, toen kwam Luciano Piqué en we redden ons met twee winstpartijen in de laatste twee competitieronden met Antonio Montico, die zich ontpopte als een ware wondertrainer. Dankzij een doelpunt van Valera versloegen we Gozzano en in het Robbiano waren we met 2-0 te sterk voor Cuoio Pelli met doelpunten van Valera en Giuliano. De Toscanen waren al in veilige haven, met in hun gelederen een zekere Luciano Spalletti. In de zomer van 1980 werd de witte club overgenomen door Giuseppe Celoria en Lino Nobili werd binnengehaald als coach van Pro Vercelli. Hij was een gedegen trainer die vrij weinig wist van deze competitie. Met hem hadden we twee prachtige seizoenen. Ik speelde op het middenveld en ook als libero. In het tweede seizoen van Nobili streden we met Asti en Novese om promotie naar de Serie C2. De
Galletti wonnen met drie punten voorsprong.”
In 1982 eindigde de verbintenis tussen Sattin en Pro Vercelli. De club trok trainer Luigino Vallongo aan en veranderde van plan. Sattin vertrok samen met Angelo Bonni naar het ambitieuze Cairese van voorzitter Cesare Brin. Een seizoen later speelde Sattin voor Aosta in een competitie met een wonderlijke apotheose. Op de laatste speeldag was Pro Vercelli de tegenstander. Sattin: “Wij hadden niets meer te winnen of verliezen, terwijl
De Witten absoluut moesten winnen om een plek in de play-off veilig te stellen. De eerste helft eindigde in 0-0. En de tweede helft? Pro Vercelli was gemotiveerd en zette de toon.
Bomber Gino, toen een eigen goal van mijn partner Boggian, en Gino deed de deur op slot. Het werd 3-0.” De play-off wedstrijd tegen Cairese werd vervolgens in Alessandria met 2-1 door Pro gewonnen, dankzij goals van Gino en Frigerio.
La Pro was terug in de Serie C2! Het was 20 mei 1984, in Alessandria riepen vijfduizend supporters:
“Forza Pro!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten