Proficiat! Pro vs. Bari 2-1

De overwinning van Pro Vercelli op Bari was een prachtig verjaardagscadeau. Alsof een geliefde je iets schenkt dat ze zelf gemaakt heeft; iets van haarzelf om te koesteren. 23 februari 2013, de dag dat ik 38 werd, is voor altijd de dag van de 2-1 overwinning van De Witte Leeuwen op De Wit-rode Haantjes. Wat waren onze jongens dapper en goed de tweede helft, met de mooie winnende lob van Daniele Ragatzu als bekroning (foto hieronder). De winst doet hoop weer leven. Mocht uiteindelijk blijken dat deze dag het punt markeerde waarop Pro Vercelli de wind in de zeilen kreeg om zich vervolgens na een glorieuze inhaalslag te handhaven in de Serie B, dan is de voetbaldroom voor mij compleet. Een fantastische prestatie zou dat zijn.


(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Mocht het onverhoopt niet zover komen, dan verdient de herinnering aan deze overwinning het hoe dan ook om te blijven. Overwinningen zijn dit bijzondere seizoen immers schaars. Hoewel de wedstrijd zonder publiek werd gespeeld (als straf voor het tumult rondom de wedstrijd tegen Sassuolo, zie op de hieronder volgende foto's hoe fans de wedstrijd volgden buiten het stadion), zullen vandaag veel mensen met Pro in het hart toch hun feestje vieren. Zoals bijvoorbeeld eerder dit seizoen na de overwinning op Spezia (1-0). Een Zweedse groundhopper doet op zijn blog verslag van die door hem bijgewoonde thuiswedstrijd. Het was net zo’n verlossende overwinning als die op Bari, de eerste na een serie teleurstellende resultaten, en bovendien de eerste overwinning in het gerenoveerde Silvio Piola Stadion na de eerste maanden in het verder weggelegen Piacenza te hebben gespeeld. De Zweedse groundhopper schrijft: “Het lukte Pro Vercelli om de voorsprong vast te houden en de fans konden aan het eind van de wedstrijd een feestje vieren. Morgen (…) lachen de Pro Vercelli-fans waarschijnlijk ook nog. Ze zijn teruggekeerd naar hun geliefde stadion en weer aan het winnen.”

Mede vanwege mijn verjaardag kostte het mij vandaag weinig moeite om ondanks de afstand te delen in de feestvreugde. Op een jazzsessie van Jules Deelder en zijn Deeldeliers gingen de voetjes zaterdagavond uitbundig van de vloer.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Eigenaardig hoe een voetbalclub je raken kan. De Zweedse groundhopper schreef verder het volgende over Pro Vercelli: “Pro Vercelli is een club met een glorieuze historie. Tussen 1908 en 1922 won de club zeven Italiaanse Kampioenschappen. De laatste jaren speelt de club in de lagere divisies, maar na vorig seizoen te zijn gepromoveerd in de Lega Pro 1, is de club nu terug in de Serie B. (…) Silvio Piola is Vercelli’s grootste speler ooit en het stadion is naar hem vernoemd. Het stadion in het nabij gelegen Novara heeft dezelfde naam wat ietwat verwarrend is. Stadio Silvio Piola heeft een zeer mooie hoofdtribune. Gebouwd in 1932 heeft het wat blinde hoeken, maar toen we erop slopen werd duidelijk dat dit een tribune met karakter is. Volgens een medewerker van de club die ons een korte rondleiding gaf, heeft Stadio Silvio Piola een capaciteit van 4.600. Hij was enigszins verrast om te horen dat ik uit Zweden kom en deed zijn best om mij me welkom te laten voelen.”

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

In een notendop beschrijft de Zweed ook mijn eerste ervaringen in Stadio Silvio Piola. Deze week mailde ik met één van de zonen van voorzitter Massimo Secondo. Ik schreef hem over mijn ontmoeting met zijn vader in 2011. Secondo sr. was oprecht verrast en verbaasd geweest een Pro Vercelli-fan uit Nederland te treffen. “Waarom Pro Vercelli?”, vroeg hij aan mij, of iets van die strekking. Ik vertelde hem in een mengelmoes van steenkolen-Italiaans en Engels over mijn grote interesse in geschiedenis en verhalen, nieuwe culturen en culinaire avonturen, Italië, Piëmonte en Vercelli, sport en Italiaans(e) voetbal(cultuur en –geschiedenis) in het bijzonder. Al die elementen komen voor mij samen in Vercelli; waar Pro Vercelli en haar mythe het pivoterende middelpunt vormen van het goede leven in een mooi en authentiek stukje Italië. Die aantrekkelijkheid is grenzeloos en onweerstaanbaar.


(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Sport verbindt mensen en Pro Vercelli heeft voor mij weer een nieuwe wereld geopend. Zo hielp sporten mij ooit te integreren in de Verenigde Staten toen ik daar woonde, en is voetbal een rode draad in een aantal van mijn vriendschappen. Door de club meerdere malen te bezoeken heb ik nieuwe mensen leren kennen, uit een land en cultuur waarin ik geïnteresseerd ben en die ik daardoor ook beter heb leren kennen. Ondertussen houd ik nu via email en facebook contact met verschillende mensen in Vercelli, raak ik meer en meer bekend met de typische Vercellese mensen en hun streek. Ze zijn een beetje te vergelijken met de Friezen, hoewel ik als geboren Fries absoluut bevooroordeeld ben. Eerlijk, eigenzinnig en trots uit de Noordelijke provincie, volgens sommigen een beetje stug, zijn overeenkomstige typeringen. Maar dat geldt ook voor de levende sportcultuur in beide regio’s: s.c. Heerenveen is onderdeel van de Friese cultuur en folklore, zoals schaatsen en kaatsen dat ook zijn, de Piëdmontese vierhoek domineert sinds de beginjaren van het Italiaanse voetbal, wat de voetbalcultuur in de streek heeft gedefinieerd.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Pro Vercelli ademt ongeveer dezelfde authentieke voetbalsfeer als s.c. Heerenveen eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Dat concludeerde mijn goede vriend Wibo ook nadat hij in 2011 was meegegaan naar Vercelli. Riemer van der Velde en zijn bestuur ademden dezelfde ambitie uit zoals Secondo en zijn mensen dat nu in hun project doen. Zij waarderen het unieke karakter van de club. Maurizio Braghin (Pro Vercelli) en Fritz Korbach (Heerenveen) zijn als eigenzinnige en succesvolle trainers met elkaar te vergelijken. Voorzitter, trainer en club verbonden met elkaar, supporters verlangend naar de hoogtijdagen van weleer. In het geval van Heerenveen was dat een verlangen naar de jaren van de negen Noordelijke kampioenschappen en een paar tweede plekken in de strijd om het nationale kampioenschap van Nederland. Bij Pro Vercelli denken we aan de zeven gewonnen scudetti in het eerste kwart van de vorige eeuw en dat het er eigenlijk acht hadden moeten zijn. De legendarische clubiconen Abe Lenstra (Heerenveen) en Silvio Piola (Pro Vercelli) zouden in natte voetbaldromen een betoverend koningskoppel voorin vormen: de geniale dribbelaar en de geniale doelpuntenmaker. De sfeer in het Silvio Piola Stadion doet enigszins denken aan die in het oude Abe Lenstra Stadion aan de J.H. Kruisstraat.


(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Vraag is natuurlijk of Pro Vercelli vooruit kan blijven kijken. Heerenveen moest in 1991 opnieuw beginnen toen het een doelpunt tekort kwam en degradeerde uit de Eredivisie. Twee seizoenen later kwam Heerenveen echter sterker terug dan ooit tevoren en volgden tropenjaren in de (sub)top van de Eredivisie met een tweede plaats, kwalificatie voor de Champions League en een gewonnen K.N.V.B.-beker, Riemer van der Velde had toen al afscheid genomen als voorzitter. Ondertussen gaat het wat minder, maar Heerenveen kan vooral dankzij hem hoe dan ook terugblikken op twintig prachtige voetbalseizoenen in de Eredivisie. Met historische hoogtepunten en typische voetbaldramatiek. Dat geeft voetbalclubs een ziel en vormt een voetbalcultuur.

Pro Vercelli is voetbalcultuur van dezelfde orde. La Pro heeft een boeiende ziel die inspireert. Een ziel die pioniersgeest en vernieuwing, talent en ontwikkeling, atletisch vermogen en lenigheid, vastberadenheid en doorzettingskracht, vriendschap en teamgeest, schoonheid en klasse, winnen en verliezen, liefde en kritiek ademt. La Pro vertegenwoordigt menselijke eigenschappen die verschil maken. Dat spreekt tot de verbeelding. Dat maakt het waardevol en betekenisvol. “Voetbal maakt het kind in je los”, zei een Pro-fan uit Vercelli eens tegen mij, en ik onderschrijf dat volledig. Het mooiste komt dat tot uiting als ik voetbal met mijn zoon van twee: een bal, bewegen en buiten zijn. Het juichen en knuffelen na doelpunten. Samen spelen. Blij zijn! Dat is de essentie.

(SU CORTESE CONCESSIONE DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)

Op mijn 38e verjaardag speelden de Pro Vercelli-spelers goed samen. Trainer Maurizio Braghin complimenteerde zijn jongens na afloop van de wedstrijd en prees hun wedstrijdbeleving. De flexibiliteit van zijn spelers en de goede prestaties van de invallers waren hem ook positief opgevallen. Zo zegevierden De Witte Leeuwen weer eens dankzij teamgeest, inzet en karakter. Doelpuntenmaker Marco Modolo – De Held van Modena was weer eens medebeslissend met een rake kopbal (foto links) – toonde de teamgeest door zijn doelpunt op te dragen aan de tegenvallende en gewisselde Andrea Rosso. “Vandaag had hij weinig geluk, maar we hebben nu meer dan ooit iedereen nodig om tot het gaatje te gaan.” Ten slotte werd de vreugde met name door voorzitter Massimo Secondo tentoongespreid. Hij stapte stralend de perskamer binnen. “De tweede helft van dit team vandaag mag worden ingelijst, vandaag ben ik heel erg blij.”

Uiteraard gaan ook mijn felicitaties uit naar het team en iedereen met Pro in het hart, en wens ik dat er nog vele overwinningen mogen volgen. Proficiat!