donderdag 6 december 2012

Blij met de Scuola Vercellese

Twee commentaren maakten mij in het bijzonder blij na de overwinnig op Vicenza en in aanloop naar de wedstrijd van komend weekend tegen Grosseto. Het waren de commentaren van trainer Camolese en middenvelder Rosso. Hieronder heb ik ze zo goed mogelijk vertaald in Nederlands:

Camolese na de wedstrijd tegen Vicenza: "Vandaag hebben we een heel belangrijke wedstrijd gewonnen, iedereen mag blij zijn. Vanavond zag ik een compacte groep. De competitie duurt lang en we moeten veel verbeteren, maar er is voldoende perspectief. De 2-1 vlak voor rust herinnerde de jongens eraan dat zij weer volle bak moesten gaan. We deden het goed en legden Vicenza aan banden. De jongens hebben gereageerd zoals ik dat wilde. Masi en Sini vielen met blessures uit en ik hoop dat het niets ernstigs is (NB: deze week werd Masi aan zijn blessure geopereerd, de huurling van Juve zal pas in januari weer kunnen spelen). Voorts feliciteer ik Iemmello, hij deed het heel goed en ik ben er zeker van dat hij de volgende keer wel scoort. Ik werd erg blij van de omhelzingen na de wedstrijd en de knuffels richting de bank na het eerste doelpunt. Een trainer wil niets liever dan dat 'ik' wordt omgezet in 'wij' en vanavond zag ik ons Pro groeien."

Rosso in aanloop naar de wedstrijd tegen Grosseto: "Pro heeft een selectie met dertig spelers: ieder van ons moet inzet tonen en zijn toegevoegde waarde laten zien. De focus moet niet liggen op het individu. Zelf heb ik rustig mijn beurt afgewacht, en op het juiste moment was ik er gelukkig klaar voor. In het begin had ik het zwaar, wat wellicht ook kwam door de nieuwe competitie. Nu is het niet langer de tijd om achterom te kijken, we moeten enkel vooruit zien. De winst op Vicenza heeft ons meer zelfbewustzijn gegeven: door het succes zijn we ons ervan bewust dat we er meer van kunnen maken. Vergeet niet dat we altijd goed getraind hebben, zelfs in de moeilijke tijden, en dat heeft geholpen om terug te komen. In jezelf geloven is de eerste stap op weg naar continuïteit. In Grosseto wacht ons allemaal een grote uitdaging: het is niet makkelijk om te spelen tegen de hekkensluiter. Aan de inzet zal het zoals altijd niet liggen."

Wat mij raakte in de commentaren was de combinatie van opluchting en zelfvertrouwen en vooral daar tussenin de kwetsbaarheid die werd blootgelegd. De trainer die blij is omdat zijn ploeg deed wat hij wilde en vanwege de bevestiging die hij van zijn spelers kreeg dat het goed zit in de vorm van omhelzingen en knuffels. Rosso legde in zijn commentaar feilloos bloot waar het dit seizoen om gaat bij Pro Vercelli: het eigen belang opzij zetten, keihard werken, in jezelf geloven en nooit opgeven. (Bovendien liet hij merken zichzelf daar de afgelopen periode aan te hebben opgetrokken.) Het is een hedendaagse vertaling van de kernwaarden van Pro Vercelli die meer dan honderd jaar terug tot ongeëvenaarde successen leidden: teamgeest, fanatisme, zelfvertrouwen en opgestroopte mouwen. Ara, Milano, Leone, Rosetta, Piola, Depetrini, Ferraris, ze werden allemaal groot in die Scuola Vercellese. Rosso liet zien zich bewust te zijn van het witte shirt dat hij draagt, van welke traditie hij deel uitmaakt en wat voor eer dat is. Daarbij past onvoorwaardelijke inzet en dienstbaarheid aan de club, het team, de trainer en de fans.

(SU CORTESE CONCESSIONE
DELLA SOCIETA' F.C. PROVERCELLI)
De Britse blogger Chris King schreef niet zo lang geleden nog een treffende passage over Rosso: "Ik zag Rosso vorig jaar in de play-offs tegen Taranto spelen. Hij raakte kort nadat Pro voor de derde keer had gewisseld geblesseerd. Toen hij voor een behandeling op de grond lag, en onder vuur van de Taranto-supporters (de politie moest zelfs tussen twee verhitte fans komen), leek het er niet op dat hij op het veld terug zou keren. Het lukte hem wel, min of meer op één been spelend gedurende de laatste tien minuten of zo. En terwijl hij op het veld stond, scoorde Espinal vlak voor het eind de belangrijke winnende treffer. Als hij van het veld was gegaan had Pro met nog maar negen spelers op het veld gestaan en vast en zeker verloren. Zijn instelling kwam die dag overeen met die van de fans."

Als Rosso zich in het team weet te handhaven groeit de rossige middenvelder langzamerhand uit tot een clubicoon van nu. Samen met de excellente doelman Valentini en de onverzettelijke verdediger Ranellucci gaat hij zo ongeveer het langst mee in de basis van Pro. Alledrie maakten ze de doorstart mee in de Seconda Divisione en promoveerden vorig jaar glorieus naar de Serie B. Valentini hield zijn team op cruciale momenten op de been, Ranellucci werd gekozen tot speler van het jaar en Rosso liet zien dat echte Witte Leeuwen doorgaan tot het gaatje. Vooropgaand in de strijd trekken zij in termen van Witte Leeuwen-instelling de kar. Het is zeer hoopgevend dat juist nu die kwaliteiten weer komen bovendrijven in het team. "Yes, we can!!!", schreef columnist Vittorio Gelso deze week op tuttoprovercelli.com. "Forsa Pro!", voeg ik eraan toe met een tevreden lach op het gezicht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten