donderdag 20 september 2012

De doelpunten van de Rampini's

Carlo Rampini was één van de beste aanvallers van zijn tijd. De linksbinnen werd op 25 oktober 1891 geboren. Het is niet helemaal duidelijk waar, maar zeer waarschijnlijk in Candia Lomellina of anders in Caresana, waar zijn jongere broer Alessandro op 6 juni 1896 geboren werd. Buitenspeler Alessandro speelde eveneens voor Pro Vercelli. Vandaar dat de beide broers de clubgeschiedenis zijn ingegaan als respectievelijk Rampini I en Rampini II. Begin jaren twintig droegen ook Rampini III (Luigi) en Rampini IV (Pio) het shirt van Pro Vercelli. Scoren zat de familie Rampini in de genen. Met 106 goals in 99 wedstrijden is Carlo de clubtopscorer aller tijden van Pro Vercelli. Met 82 doelpunten in 91 wedstrijden zat Alessandro zijn broer als tweede op die eeuwige ranglijst dicht op de hielen. Rampini III & IV wisten het net ook te vinden met respectievelijk negen goals in elf wedstrijden en zeven goals in vijftien wedstrijden. Met Carlo en Alessandro had het Rampini-DNA een aanzienlijk aandeel in alle zeven Scudetti die Pro Vercelli won.

Twee broers in witte hemden
Carlo Rampini was al vroeg betrokken bij Pro Vercelli. Zo zou hij in de begindagen het voorstel hebben gedaan om de zwart-wit gestreepte shirts, die aanvankelijk werden gedragen, in te ruilen voor geheel witte. Die konden namelijk makkelijker gewassen worden en verwezen bovendien naar de beschermheilige van Vercelli: St. Eusebius. Met acht goals in vijf wedstrijden had Carlo een belangrijk aandeel in het winnen van het kampioenschap van de Seconda Categoria in 1908. Vervolgens won hij tussen 1908 en 1913 vijf Scudetti in het legendarische witte shirt. Met twee treffers in de uitwedstrijd tegen Juventus (0-2) stond hij aan de basis van de succesvolle campagne die leidde naar de winst van de eerste Scudetto in 1908. Hij scoorde daarnaast in de gewonnen finales om het landskampioenschap van 1909, 1911, 1912 (zowel in de uit- als thuiswedstrijd een hattrick) en 1913.
 
Carlo Rampini I
Carlo Rampini is voorts de speler die namens Pro Vercelli de meeste doelpunten maakte in één seizoen: 27 in het seizoen 1911/1912. Op 6 februari 1910 was hij bovendien de eerste Pro Vercelli-speler die vier keer scoorde in één wedstrijd (uit tegen Torino: 2-4). Alessandro Rampini lukte het overigens zelfs eens vijf keer te scoren in één wedstrijd (op 7 december 1913 thuis tegen Liguria FC: 11-0). Carlo Rampini beschikte over een schot dat als formidabel werd omschreven. Hij was klein van stuk (1,65 m. lang en 55 kg. zwaar), maar robuust van bouw. Hij had eveneens een flink aandeel in de teamgeest waar Pro Vercelli in de glorieperiode om werd geroemd. Hij werd bijvoorbeeld eens geschorst vanwege “ongeoorloofd professionalisme”. Van de legendarische voorzitter Luigi Bozino kreeg hij namelijk voor ieder gemaakt doelpunt een sigaar die hij doorverkocht om ploegmaten in financiële nood te helpen. Zoals bijvoorbeeld Carlo Corna die geld nodig had om medicijnen te kopen voor zijn broer. “Eén voor allen en allen voor één”, was het adagium van de spelers destijds. In december 1913 vertrok Carlo Rampini wegens economische motieven naar Brazilië en verliet de club tijdelijk. Na zijn terugkeer bij de club ruilde hij in 1915 op amper 24-jarige leeftijd het voetbalveld definitief in voor de boerderij van de familie.

Ondertussen werd de familie-eer in het Pro Vercelli-shirt hooggehouden door Carlo's jongere broer Alessandro Rampini. Nog geen veertien jaar oud debuteerde Alessandro als aanvoerder en doelpuntmaker (!) in het legendarische witte shirt in de met 10-3 verloren finale om het landskampioenschap tegen Internazionale in het seizoen 1909/1910. Pro Vercelli trad die wedstrijd uit protest aan met een jeugdteam omdat de Italiaanse voetbalbond en Inter niet wilden instemmen met het verzoek van Pro om de finale te verplaatsen (diezelfde week moest een aantal Pro-spelers namelijk al spelen voor het militaire elftal). Voor de wedstrijd overhandigde Alessandro spottend een lei aan Inter-aanvoerder Virgilio Fossati zodat hij de tel niet zou kwijtraken bij het bijhouden van de doelpunten. Het duurde na die nu nog altijd naknagende wedstrijd tot 1913 alvorens Alessandro terugkeerde in het eerste elftal. Maar vervolgens was hij tien jaar lang de onmiskenbare afmaker van De Witten. Twee keer won hij de Scudetto: in 1921 en 1922. 

Op weg naar het kampioenschap van 1921 was Alessandro Rampini in het bijzonder beslissend en spelbeeldbepalend. In de Noordelijke semi-finale tegen Alessandria opende hij in de openingsminuut de score. Vlak na rust stond het al 4-0 voor De Witte Leeuwen en toen Rampini II de 5-0 op de schoen had, werd hij in een wanhoopspoging bruut onderuit geschopt door Alessandria-speler Moretti die zichzelf met zijn onbezonnen actie blesseerde. Met nog een half uur te spelen besloot Alessandria zich terug te trekken uit de uiterst ruwe en gewelddadige wedstrijd. De voetbalbond riep Pro Vercelli tot winnaar uit. In de Noordelijke finale in Livorno was Bologna de tegenstander. Pro Vercelli had het meteen moeilijk tegen de technisch zeer sterke tegenstander die vroeg in de wedstrijd op voorsprong kwam en de eerste helft domineerde. Via Mario Ardissone maakte Pro Vercelli in de tweede helft gelijk en 1-1 was ook de eindscore na de reguliere speeltijd. In de verlenging wisten beide ploegen ook niet te scoren en dat betekende dat er moest worden doorgespeeld tot ‘het bittere einde’, oftewel net zo lang doorspelen tot er  – in hedendaagse taal – ‘een golden goal’ zou vallen. Bologna had gedurende de wedstrijd het beste van het spel en bestormde het doel van Pro Vercelli. Maar De Witte Leeuwen verdedigden goed, hielden stand en uiteindelijk wist Arturo Gay I uit een door Viri Rosetta opgezette counter de winnende treffer te scoren. Bologna protesteerde wegens vermeend buitenspel, maar dat bood geen soelaas. Het publiek bestormde het veld, de scheidsrechter keurde de treffer goed en beëindigde de wedstrijd terwijl het al donker was geworden.

Alessandro Rampini II
De landelijke finale om de Scudetto werd op 24 juli 1921 in Turijn gespeeld. Pro Vercelli had het zwaar tegen het Toscaanse Pisa, ook al speelde de tegenstander een groot deel van de wedstrijd met tien man vanwege een blessure die Pisa-speler Gnerucci opliep na een overtreding van Rampini II, die ondanks protesteren van de Pisani niet hoefde in te rukken. Ondanks de numerieke meerderheid en het overheersende aanvalsspel van Pro Vercelli in de eerste helft, scoorden De Withemden slechts één doelpunt. Pisa bleef vooral op de been dankzij voortreffelijk keepen van doelman Giani die in zijn eentje een ware belegering van zijn doel wist af te weren. Kort na rust maakte Pisa gelijk uit een penalty. Daarna scoorde Alessandro Rampini volgens de boeken om 18.43 uur  – dat moet niet ver voor tijd zijn geweest  – de 2-1 voor Pro Vercelli. De Pisa-spelers protesteerden vanwege vermeend buitenspel, maar scheidsrechter Olivari was niet te vermurwen en stuurde een Pisa-speler uit het veld wegens protesteren. Met elf tegen negen gaf Pro Vercelli de voorsprong niet meer uit handen. Na de wedstrijd verzocht Pisa de voetbalbond om de finale over te laten spelen. Turijn was volgens hen niet een neutrale speelplaats (want ligt dichter bij Vercelli dan bij Pisa) en de arbitrage zou partijdig zijn geweest (vanwege het niet wegsturen van Rampini II, zijn vermeende buitenspelgoal voor Pro Vercelli en het verwijderen van een Pisa-speler wegens protesteren). De voetbalbond wees het verzoek af en kende Pro Vercelli de Scudetto definitief toe.

Voor het vaderland
In dienst van het nationale elftal scoorde Carlo Rampini drie keer in acht interlands. Hij debuteerde in de derde interland die Italië speelde en de eerste waarin het beroemde azuurblauwe shirt werd gedragen. De interland werd op 6 januari 1911 gespeeld in het gemeentestadion van Milaan (geopend in 1807 en ontworpen door de neoklassieke architect Luigi Canonica. Tegenwoordig is het stadion thuisbasis van rugbyclub Amatori Milano). De tegenstander was Hongarije en de wedstrijd ging met 0-1 verloren. Op 9 april van dat jaar speelde Carlo zijn tweede interland in Parijs tegen Frankrijk (2-2). Carlo scoorde die wedstrijd zijn eerste interlandgoal. Op 17 maart 1912 speelde hij in Turijn mee in een andere vriendschappelijke wedstrijd tegen een Franse selectie en was hij de eerste international die twee keer scoorde in één interland. Volgens de legendarische bondscoach Vittorio Pozzo onderscheidde Carlo zich iedere interland op bijzondere wijze. Carlo maakte ook deel uit van de nationale selectie die uitkwam op de Olympische Spelen van 1912 in Stockholm, hoewel hij dat toernooi geen wedstrijd speelde. Alessandro droeg het azuurblauwe shirt slechts één keer. Op 13 mei 1920 speelde hij in Genua mee in de vriendschappelijke wedstrijd tegen Nederland (1-1). Hij trok zich daarna terug uit het nationale elftal omdat hij zich buitengesloten voelde, ondanks drie doelpunten op de training en drie schoten in de wedstrijd. Als militair diende hij zijn land in de rang van luitenant van de infanterie aanzienlijk langer en trouw. In de Eerste Wereldoorlog streed hij aan de zijde van de latere president van de Republiek, Sandro Pertini. Alessandro raakte twee keer gewond en ontving de bronzen medaille voor bewezen diensten. 

Op de troon
Alessandro Rampini werd maar liefst 99 jaar oud en overleed in 1995 te Borgo d'Ale. Carlo overleed in 1968 op 76-jarige leeftijd in Vercelli. Vanuit een verre voetbalhemel voeren de broers al bijna een eeuw lang de lijst aan van Pro Vercelli-clubtopscorers aller tijden. Samen scoorden de broers maar liefst 188 doelpunten voor De Withemden. Een unicum. De nummer drie op die lijst, Paolo Tonelli, kwam in de jaren zeventig met 78 treffers in de Serie C en D nog dichtbij het tweetal. Evenals nummer vier en clubicoon Mario Ardissone met 74 treffers. Scherpschutters Pierluigi Bosisio (59), Luigi Bajardi I (53), Luigi Casalino (52), Silvio Piola (51) en Mario Zanello (47) volgen op gepaste afstand. De kans is dus niet zo groot dat de Rampini's ooit nog van hun troon worden gestoten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten