donderdag 15 november 2012

Warm welkom en dromen waarmaken

Om kwart over twee hebben we een ontmoeting in het Silvio Piola Stadion met Filippo, perschef van Pro Vercelli. Uiteraard zijn we ruim op tijd en dat stelt ons in de gelegenheid alvast een blik te werpen op het volledig gerenoveerde stadion. Vlakbij ons staat een grote man met baard een sigaret te roken. Hij kijkt ons wat meewarig aan en vraagt wat we op het terrein doen. “We hebben een afspraak met Filippo”, zeg ik. Door een deur van het persgebouwtje schreeuwt de man onmiddellijk naar binnen om Filippo. In het zaaltje blijken spelers te zitten. Ik zie centrale verdediger Francesco Cosenza verbaasd naar buiten kijken. Ik vraag aan de man met de baard en de wilde haren wie hij is. Hij blijkt de keeperstrainer te zijn. Ik vertel hem een Pro Vercelli-fan uit Nederland te zijn. Hij neemt dat voor kennisgeving aan. Met een hartelijke glimlach komt Filippo het terrein oplopen en heet ons welkom.

Hij legt ons uit wat het plan voor vandaag is. We mogen de persconferentie met Umberto Germano bijwonen, wat rondkijken in het stadion en er is een ontmoeting gepland met Paola Piola, de dochter van clublegende Silvio Piola. De training kunnen we helaas niet bijwonen, want die zal achter gesloten deuren plaatsvinden. De trainer wenst in aanloop naar de wedstrijd tegen Crotone geen pottenkijkers en het team gaat twee dagen in trainingskamp om zaterdag goed voorbereid aan de aftrap te verschijnen. Op het terrein hebben zich ondertussen nog enkele mensen van de pers verzameld om deel te nemen aan de persconferentie. Onmiddellijk herken ik Alex, auteur van Il Grande Libro della Pro Vercelli, mijn voornaamste naslagwerk over de rijke Pro Vercelli-historie. Verrassend genoeg herkent Alex mij ook. Spontaan steekt hij zijn hand uit.
“Zo blij je ontmoeten”, zegt Alex. “En zo toevallig, want over drie uur vertrek ik voor het eerst van mijn leven naar Nederland. Ik kan het niet geloven je juist op dit moment te treffen. Ongelofelijk!”
Het blije onthaal verbaast me, aangezien ik juist tegen hem opkijk vanwege de prachtige naslagwerken die hij produceert.
“Je website vind ik fantastisch!”, vervolgt Alex. “Zo jammer dat we elkaar deze week niet uitgebreid kunnen treffen om over Pro Vercelli te praten. Dat moet dan maar een volgende keer. Dan krijg je meteen de laatste exemplaren van mijn jaarboeken.” Hij vraagt een aanwezige journalist om ons samen op de foto te zetten. Ik ben een beetje overdonderd, blij verrast door het enthousiasme. Gelukkig duurt dat niet heel lang omdat al snel de deuren van het persgebouw open gaan voor de persconferentie.

Filippo laat ons eerst nog de nieuwe mixed zone en de opgeknapte persruimte zien. Hij wijst ons plekken aan in de zaal en verontschuldigt zich dan. Even later verschijnt Filippo weer in de perszaal, gevolgd door Pro Vercelli-middenvelder Umberto Germano. Germano krijgt van de aanwezige journalisten een aantal vragen op zich afgevuurd over de wedstrijd tegen Crotone, die door het grote talent voorbeeldig worden beantwoord. Over zijn kans op een basisplaats: “Ik hoop zeker te spelen, maar verwacht niets. Uiteindelijk is het de coach die beslist. Het is dit jaar op veel vlakken zeker anders dan vorig jaar. De Serie B is veel technischer.” Over zijn lichte blessure en de komende wedstrijd: “Het is niets ernstigs en dus ben ik gewoon beschikbaar. Tegen Crotone wacht ons weer een moeilijke wedstrijd, maar tegelijkertijd zijn we ons ervan bewust dat iedere tegenstander kan worden verslagen. We moeten geconcentreerd blijven en geloof houden, want anders blijven we fouten maken door onachtzaamheid. We spelen thuis en moeten daar op het veld ons voordeel mee doen. Ik ben er zeker van dat onze fans ons de gehele wedstrijd zullen steunen en wij zullen er alles aan doen om de eer hoog te houden van het shirt dat we dragen.” Op mijn vraag wat de geest van Pro Vercelli voor hem betekent, antwoordt Germano dat die heel belangrijk is. “Het is heel speciaal om voor een club te spelen met zo’n grote historie, die zeven keer kampioen is geworden.”

Na de persconferentie lopen we terug naar de binnenplaats tussen het persgebouw en de hoofdtribune. Terwijl we daar staan druppelen meer spelers binnen. Zigoni, Bencivenga en Calvi arriveren voor de training. In een hoek staat Iemmello te telefoneren. Filippo legt ondertussen nog eens uit dat besloten trainen onderdeel van de filosofie van de trainer is. “Waarom de tegenstander wijzer maken dan nodig?”
Algemeen directeur Romairone komt aangelopen, de man tegen wie ik vorig seizoen heb gezegd dat ik hem dit seizoen zou zien in de Serie B. Een gevleugelde uitspraak die deze week meerdere malen in herinnering werd geroepen door de lokale pers en nu bewaarheid wordt. Romairone en ik schudden elkaar vriendelijk de hand en hij vraagt me hoe het gaat. Op mijn wedervraag reageert Romairone aarzelend met een handbeweging van zozo. De tegenvallende sportieve prestaties houden Romairone overduidelijk bezig. Snel loopt hij naar binnen om zich bij de ploeg te voegen.

Dan arriveert Paola Piola op het terrein, de dochter van de legendarische Pro Vercelli-spits Silvio Piola. We begroeten elkaar en worden door Filippo meteen naar de gevel van het persgebouw gedirigeerd voor een foto onder het enorme portret van het clubicoon. Arm in arm staan we daar tot de plaatjes zijn geschoten. Met hulp van Filippo als vertaler voeren we een geanimeerd gesprek. Ik vertel haar eerst dat we die ochtend de graftombe van haar vader hebben bezocht. Wim voegt er aan toe dat het indrukwekkend was. “Very inspiring.” Paola kan dat zichtbaar waarderen.

Ik vraag haar vervolgens hoe het is om de dochter van zo’n beroemde voetballer te zijn. Ze vertelt dat het bijzonder is, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Zeker nu het de laatste jaren zo goed gaat met Pro Vercelli gaat er weer veel aandacht naar haar vader uit en dus naar haar om over hem te vertellen. Opmerkelijk genoeg vertelt ze dat ze haar vader nooit heeft zien spelen. De situatie is dus een beetje surrealistisch voor haar. Pas na zijn actieve voetbalcarrière stichtte Silvio Piola een gezin. Toen Silvio zijn laatste interland speelde was Paola's moeder zwanger van haar eerste kind. Na zijn spelerscarrière werd Silvio Piola (jeugd)trainer. Paola vertelt dat haar vader zeer bescheiden was over zijn voetballoopbaan. Thuis sprak hij eigenlijk nooit over zijn voetbalprestaties. Daar was hij in de eerste plaats een goede vader. Pas na zijn dood ontdekten Paola en haar broer de rijke voetbalgeschiedenis van hun vader. Op zolder vonden ze voetballen, shirts en bekers. Samen reconstrueerden ze zijn geschiedenis om die te bewaren voor het nageslacht. Zijn belangrijkste boodschap die haar is bijgebleven luidt: Maak je dromen waar. Paola: “Iedereen wordt als gewoon mens geboren, maar als je je talent ontwikkelt en hard werkt kun je dromen uit laten komen.” Een boodschap die ze vandaag de dag gebruikt in haar werk als psycholoog. “Een prachtige boodschap”, zeg ik. “Ook omdat Pro Vercelli symbool staat voor talentontwikkeling, hard werken en dromen realiseren.” Paola knikt bevestigend. Het is tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ik vertel Paola nog van plan te zijn in het voorjaar terug te komen om de derby tegen Novara bij te wonen. Voor haar vast ook een bijzondere wedstrijd omdat haar vader beide clubs trouw diende. Paola zegt dat het een spannende wedstrijd belooft te worden.

Nadat Paola weer door de toegangspoort is verdwenen, vertelt Filippo ons dat de wedstrijd van komende zaterdag een belangrijke is. Binnen de club is de sfeer wat bedompt gezien de positie op de ranglijst. We zagen het al aan Romairone. Een groot contrast met het vorig seizoen. Zelf heeft Filippo het afgelopen seizoen, zijn eerste in dienst van Pro Vercelli, als een mirakel beleefd. Zijn inschatting is dat tot januari zeker nog zo’n tien punten behaald moeten worden wil de club dit seizoen serieus meedoen en lijfsbehoud realiseren. “De Serie B duurt heel lang, meer dan veertig wedstrijden. In januari begint de competitie echt. De ploeg komt van ver en zal zich ontwikkelen.”
“Een taxichauffeur vertelde ons vanochtend dat in januari zeker vier versterkingen komen. Een belofte van Romairone”, vertelt Wim tegen Filippo. Filippo kan dat helaas niet bevestigen.
Ten slotte toont Filippo ons het stadion. Trots vertelt hij over de nieuwe kuipstoeltjes, de verbeterde lichtmasten en de aanpassingen op de hoofdtribune (het bestuur heeft een nieuw vak gekregen, dichter op het veld, erachter is ruimte gemaakt voor de camera’s van Sky Sport en andere kanalen). We zien de zeven Scudetti die onder de luifel van de monumentale hoofdtribune zijn aangebracht. Het kunstgrasveld wordt ook aangewezen.
“Hoe bevalt het de spelers?”, vraag ik.
I think they like it”, is Filippo's antwoord.

De rondleiding is klaar en we bedanken Filippo bij het afscheid. Als we iets willen weten of nodig hebben dan hoeven we hem maar te bellen.
“O ja, hoe komen we aan onze kaarten?”, vraag ik nog.
“Vanaf drie uur kunnen jullie ze afhalen bij de kaartverkoop buiten het stadion”, antwoordt hij. We schudden handen en zeggen tot ziens. Iets na drieën staan we voor het loket. We hoeven niets te vragen. De man achter het loket kijkt ons aan, draait zich om en komt terug met de gereserveerde kaarten. Servizi staat er achterop. Kaarten voor de perstribune. Een warmer welkom dan vandaag op de club is nauwelijks denkbaar. Alleen jammer dat we de training niet kunnen bijwonen.

Maar dat lukt alsnog. Op weg naar het centrum lopen we nog een keer om het stadion. Achter de tribune aan de lange zijde tegenover de hoofdtribune zien we een aantal mannen op leeftijd samenscholen bij een tourniquet. Het blijkt een clubje van vijf van die typische oude mannetjes die je ook bij vrijwel iedere training van Nederlandse profclubs aantreft. Eén voor één gluren ze door de stalen spijlen om wat glimpen van de besloten training op het hoofdveld op te vangen. Nadat we ons hebben voorgesteld mogen we ook even kijken. Op het veld zien we de spelers een parcours afleggen langs stokken in de grond. Dribbelen, controleren en wenden met de bal. Afspelen. De oude mannetjes blijken pessimistisch, hoewel ze het prachtig vinden Pro Vercelli-fans uit Nederland te ontmoeten. De strekking van hun verhaal is dat het niet goed gaat met Pro.
“In januari zijn we geheid gedegradeerd”, zegt één van de mannetjes.
Wim stribbelt nog wat tegen. De mannetjes zijn echter niet te vermurwen. Eén van hen steekt de duimen omlaag om zijn standpunt kracht bij te zetten.
‘Durf te dromen!’, schiet het door mijn hoofd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten