donderdag 15 november 2012

Oude graven & Enrico Corona

Laat in de woensdagmiddag ploffen mijn reisgenoot Wim en ik na een goede reis neer op een terras op het Piazza Cavour te Vercelli. We zijn net te laat om nog naar de training in het Silvio Piola Stadion te gaan die voor het publiek is opengesteld in aanloop naar de wedstrijd van zaterdag tegen Crotone. Maar dat zal naar verwachting morgen wel goed gemaakt worden met het door Stefano voor ons geplande bezoek aan club en stadion. Onze eerste maaltijd in Vercelli eten we op woensdagavond in pizzeria La Piedigrotta, waar het kampioenselftal van Pro Vercelli uit 2008 ingelijst boven onze tafel hangt. Pro Vercelli is veel nadrukkelijker in de stad aanwezig dan in voorgaande jaren. Regelmatig zien we Pro Vercelli-vlaggen hangen in winkels en aan balkons. Verscheidene cafés hebben op de wand oude elftalfoto’s van de afgelopen vijftig jaar opgehangen als eerbetoon aan de dit jaar precies 120 jaar oude club. Er valt weer wat te genieten in Vercelli.

Donderdagochtend hebben we een bezoek gepland aan de gemeentelijke begraafplaats van Vercelli. We nemen een taxi, aangezien de begraafplaats aan de rand van het stadje ligt. We stappen in bij een taxichauffeur die met zijn pet, snor en toet doet denken aan Super Mario.
“Bent u Pro Vercelli-supporter?”, vraag ik geïnteresseerd aan de taxichauffeur. Hij reageert enigszins verbaasd als ik hem vertel een Pro Vercelli-fan uit Nederland te zijn.
Si!”, antwoordt hij met glinsteroogjes. “Het gaat niet zo goed met Pro Vercelli”, steekt hij voorts van wal. “Met de huidige selectie gaan ze het niet redden in de Serie B. De ploeg is te onervaren en de aankopen vallen tegen. Tiribocchi speelt slecht.”
Ik probeer de taxichauffeur nog duidelijk te maken dat het een hele opgave is om in twee jaar tijd van de Seconda Divisione naar een veilige plek in de Serie B op te klimmen. “Op zich is het al heel speciaal dat Pro voor het eerst in 64 jaar weer op dat niveau speelt. Iets om van te genieten.”
De taxichauffeur ontkent dat niet, maar kijkt toch liever naar de nabije toekomst. “Romairone heeft vier versterkingen beloofd in januari. Daar is de hoop op gevestigd.”
Hoewel ik de club op de voet volg, ben ik met die belofte van de algemeen directeur nog niet bekend. “Heeft hij dat echt beloofd?”
Si!
“Hm, interessante info”, zeg ik tegen Wim.
De taxi stopt voor de ingang van de begraafplaats. We rekenen met de taxichauffeur af en nemen afscheid met een welgemeend “Forza Pro!” De taxichauffeur stapt geamuseerd in zijn wagen en rijdt weg.

De begraafplaats is gigantisch groot. Dat hadden we niet verwacht. Bijna even imposant als de beroemde begraafplaats in Milaan die we vier jaar eerder bezochten toen we voor het eerst naar Vercelli gingen. Dat is een begraafplaats waar je urenlang kan ronddwalen tussen de graftombes, de één nog meer imponerend qua omvang en pracht en praal dan de ander. Wij hebben nu slechts anderhalf uur de tijd, want om twee uur moeten we in het Silvio Piola Stadion zijn voor een afspraak op de club. Het lijkt op het eerste gezicht een onmogelijke opgave om Pro Vercelli-spelers van weleer te vinden in dit enorme dorp der overledenen. Zoeken naar een speld in een hooiberg. Na een half uur ronddwalen zijn we dan ook nog niet veel opgeschoten. Ongetwijfeld zijn we de graven van enkele voormalige Pro Vercelli-spelers gepasseerd, maar van wie de namen minder goed in mijn grijze massa zijn blijven hangen. De beroemde en herkenbare namen blijven vooralsnog uit.

We besluiten terug richting de ingang van de begraafplaats te lopen als we plotseling twee mannen van middelbare leeftijd passeren. Eén van de mannen keert zich om en loopt spontaan op mij af. “Ben jij de Hollander?”, vraagt hij. Ik antwoord bevestigend.
“Wil je de graftombe van Silvio Piola zien? Daar ben je toch naar op zoek?”
“Piola, die ligt hier toch niet begraven?”, vraag ik verrast (Gianluca, een plaatselijke supporter met wie ik e-mail, vertelde mij eerder dat het graf van de topscorer aller tijden van de Serie A in zijn geboorteplaats Robbio ligt en niet in Vercelli.)
Si, de tombe van Piola is hier. Kom mee, dan laat ik het jullie zien. Gianluca – die ken je toch? – belde mij vanochtend om jullie de tombe te laten zien indien jullie langs zouden komen.” (Later blijkt dat Gianluca mij die ochtend op de valreep nog een e-mail had gestuurd om te melden dat de graftombe van Piola zich bij nader inzien wel degelijk op de begraafplaats van Vercelli bevond.) Blij verrast door dit grote toeval volgen we de man naar de graftombe van de familie Piola, niet ver gelegen van de ingang van de grote begraafplaats.

Het graf van Piola is een grote marmeren tombe die op een hoek hoog boven de naastgelegen graven uitsteekt. De tombe is eenvoudig maar stijlvol vormgegeven. Licht en donker gekleurd, met aan de voorkant een hoge glazen pui. Boven het glas staat op een donker stuk marmer in gouden letters ‘Piola’. Er is een mooie kleine gekleurde portretfoto van Silvio Piola in een gouden lijstje geplaatst op de plek waar de legendarische spits is bijgezet in het familiegraf. Eronder een schild met een Italiaans vlaggetje dat ongetwijfeld verwijst naar zijn roemrijke voetbalverleden. Daaronder bevindt zich een foto van zijn zoon Dario die in 2011 is overleden en bij zijn vader ligt. Onderin de graftombe heeft een oude leren voetbal op een tapijtkleedje een plek achterin het midden gekregen. Daarnaast staat een vaasje met twee rode rozen met een wit lint met daarop het Pro Vercelli-embleem. Er staan een paar bloemstukken omheen en er liggen een zakmes, een dennenappel en enkele rijstplantjes. Kortom, een eervolle laatste rustplaats voor De Zoon van Vercelli en zijn zoon, met enkele bescheiden verwijzingen naar oorsprong, voetbal en liefde. Een moment staan we stil bij de grootste speler die Pro Vercelli ooit voortbracht (en naar wat we later die dag zouden horen ook een voorbeeldig mens).

Aan de man vraag ik of er nog meer graven van oud-Pro Vercelli-spelers op de begraafplaats te vinden zijn.
“Zeker wel, maar dan moeten we in het register zoeken. Gelet op de tijd zou ik er één voor je kunnen aanwijzen. Wie zoek je?”
“Marcello Bertinetti.”
De man neemt ons mee naar een klein kantoortje bij de toegangspoort van de begraafplaats waar een forse dame kantoor houdt. Samen met de andere man begint hij een ouderwetse kaartenbak met verkleurde papiertjes schuin achter de forse dame door te spitten.
“Overlijdensjaar?”, vraagt de man met de baard. Ik herinner mij 1967. Een moment later is de kaart gevonden.
“Sector vijf, graf zeven”, zegt de man hardop en wijst op een kaart aan waar het graf zich ongeveer moet bevinden. We danken hem zeer voor de hulp en gaan op zoek.

Na tien minuten bevinden we ons op de plek waarvan we denken dat het sector vijf zou moeten zijn, aan de rand van de begraafplaats zoals op de kaart aangegeven. We zoeken verwoed naar de naam ‘Bertinetti’ op de vele grafstenen en tombes in de nabije omgeving. De oprichter van de voetbalclub is in geen velden of wegen te vinden. Wanneer we voor ons gevoel de gehele sector hebben uitgekamd, blijkt er een doorgang te zijn naar een volgend deel van de begraafplaats. We hebben dus verre van de rand van de begraafplaats gezocht en kunnen weer opnieuw beginnen met het uitkammen van een sector. De sectoren en paden zijn overigens niet met nummers maar met letters aangeduid, wat de zoektocht naar sector vijf aanzienlijk moeilijker maakt.

Op zoek naar Bertinetti valt mijn oog plotseling op het graf van de familie Visconti Bassanino (foto links). Links boven op de grote grijze grafsteen prijkt de naam van Annibale Visconti. Geboren op 13 juli 1889. Het kan niet anders of we hebben te maken met de legendarische spits van het team dat de eerste paar Scudetti namens Pro Vercelli won. Een man van het eerste uur. Hij was er in 1903 al bij in de eerste wedstrijd die Pro Vercelli speelde tegen Forza e Costanza uit Novara. Tussen 1906 en 1910 scoorde hij 13 keer in 31 officiële wedstrijden. Met zijn goals besliste hij in 1908 en 1909 de kampioenswedstrijden tegen U.S. Milanese. We kennen hem van oude foto’s waarop hij goedlachs staat. In voor een geintje. Knap, zelfbewust en goed gesoigneerd met snorretje. De bovenste knopen van zijn overhemd soms open, als een vrijbuiter. Hij stond bekend als een bekwame spits en was berucht vanwege zijn rake kopballen van buiten de zestien. Dit werd zowel indrukwekkend als gevaarlijk gevonden omdat Het Lederen Monster zo zwaar als lood was. Naast zijn naam op de grafsteen staat een portretfoto van een serieuze vijftiger in militair uniform. Overlijdensdatum 1 oktober 1941. 52 jaar oud is de scherpschutter geworden. Gestorven als militair in de Tweede Wereldoorlog zou je denken. Hij overleed echter door een hersenbloeding, die volgens zijn broer en medespeler Francesco Visconti wel veroorzaakt moest zijn door de vele ballistische kopballen op jonge leeftijd.

De tijd vordert ondertussen gestaag en dus geven we de zoektocht naar het graf van Bertinetti maar op. Het hoofddoel (het graf van Piola bezoeken) is reeds bereikt en met Visconti erbij is het al een heel interessant bezoek geworden. We lopen de hoek om en plotseling valt mijn oog op een witte graftombe met daarin een bronzen borstbeeld op een spiraalvormige bruine pilaar achter glas. ‘Remigio Milano’ staat er achter in donkere letters. Er boven hangt een representatieve portretfoto van de man op leeftijd. Geboortedatum 25 juni 1899 en overleden op 29 februari 1976. 76 jaar oud. Geen twijfel mogelijk dat we hier met één van de gebroeders Milano te maken hebben. Milano IV welteverstaan, de jongste van de vier Milano-broers en lid van de selectie die in 1921 en 1922 twee Scudetti won. Het borstbeeld toont een sereen en zelfbewust gelaat, van een klasse die zo kenmerkend was voor de Milano-broers.

De vondst van het graf van Milano IV is onverwacht, dus lopen we helemaal goedschiks richting de uitgang van de begraafplaats. Op dat moment breekt opeens de zon door. We dromen wat weg en plotseling zijn we enigszins verdwaald. Ergens voelt het alsof iets of iemand nog om onze aandacht vraagt. De doorbrekende zon, het verdwalen en de graven... We lopen langs wat paden, kijken goed om ons heen en plotseling valt het oog op een kleine gedenksteen (foto links) met op de voet een Pro Vercelli-vlaggetje dat herinnert aan vorig seizoen: het jaar dat Pro Vercelli promoveerde naar de Serie B. ‘Corona Enrico’ is de naam van de man die hier begraven ligt. Geboren op 9 april 1962 en gestorven op 26 mei 2010. Slechts 48 jaar jong. Was hij een oud-speler? Een fan? Ik weet het eerlijk gezegd niet, maar voel dat er een connectie is.

Eenmaal terug in Nederland duik ik gelijk in de boeken om uit te vinden wie deze man was. Enrico Corona blijkt een oud-doelman van Pro Vercelli te zijn geweest, geboren en getogen in Vercelli. Zijn naam en loopbaan zijn opgenomen in Il Grande Libro della Pro Vercelli. Tussen 1982 en 1990 speelde hij 91 officiële wedstrijden voor De Witte Leeuwen. Hij werd in die wedstrijden slechts 74 keer gepasseerd. Met een gemiddelde van 0,813 tegentreffers per wedstrijd staat hij in de top tien van minst gepasseerde Pro Vercelli-keepers aller tijden. Hij zat een paar seizoenen samen met de huidig algemeen directeur van Pro Vercelli, Giancarlo Romairone, in de selectie. Corona maakte een promotie naar de Serie C2 mee en stopte het seizoen dat de club wegens financiële problemen werd teruggezet naar de amateurs.

Op 7 december 1986 beleefde hij wellicht zijn hoogtepunt in dienst van Pro. Die dag stond hij op doel in de 2-1 overwinning op aartsrivaal Novara in de Serie C2a. In een met zevenduizend toeschouwers volgepakt Stadio Silvio Piola stonden De Leeuwen na een klein kwartier spelen al met 2-0 voor dankzij twee benutte penalty's van aanvaller Raffaele Solimeno. De Blauwen waren daarna weliswaar sterker, maar wisten Corona slechts één keer te passeren. De overwinning werd groots gevierd. Om nooit te vergeten. Na zijn spelersloopbaan was Corona nog assistent- en keeperstrainer bij Pro Vercelli. Zijn loopbaan bij de club weerspiegelt een groot deel van de moderne geschiedenis van de 120 jaar oude voetbalclub. Ploeteren in de laagste divisies, diepe dalen, incidenteel succes, boven jezelf uitstijgen, Pro Vercelli in het hart. Het laat ook zien wat een unicum het is dat Pro Vercelli nu weer in de Serie B uitkomt. Hoe prachtig dat is. Om van te genieten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten